Πως στέκεται εκείντύνεται στροφές, ξαποσταίνει
χαμογελά, θλίβεται, οργίζεται
κρατά τη σκέψη
μέσα σε νύχτα
σε ήλιους και φεγγάρια.
Λαμπαδεύει και μεταλαμπαδεύεται
ιερουργεί και ιερουργείται
δίχως να ρωτά,
μεταφέρει ιδέες
ματώνει και ματώνεται.
Όλα χωρούν εκεί
με γεύσεις κι αρώματα
επιμένει ν' αντιστέκεται
οραματίζει κι οραματίζεται
μεταπλάθοντας συναισθήματα
καταγράφει γεγονότα
αισθητικά σαρκώνει σε λέξεις
περιπολώντας σε χίμαιρες
σε έρημα τοπία ...γράφει.
Σε όλους εκείνους που μας έμαθαν να διαβάζουμε κι άνοιξαν τον δρόμο σ' έναν ομορφότερο κόσμο μέσα από λέξεις ....
12 σχόλια:
Θα συμφωνήσω με τις τελευταίες λέξεις σου Σοφία.
Οι πραγματικά μεγάλοι Άνθρωποι (όχι ποιητές μα άνθρωποι) όχι μόνο δεν απείχαν από τα μεγάλα γεγονότα, μα συμμετείχαν και ενεργά σε όλα.
Εγραφαν με ένα κερί και κλεισμένοι και μεσα σε φυλακές.
Γι αυτο και μεις οσο μπορουμε δεν πρέπει να αφηνουμε να πεθαίνει αυτό.
Καλή σου μέρα γεμάτη ομορφες λέξεις αληθινές πάνω απ ολα.
..θα σταθώ και εγώ στο υ.γ. σου, πολύ σημαντικό Σοφία.
Τιμή πρέπει να αποδίδουμε πάντα στους μεγάλους ποιητές..
Ενεργητική και παθητική λοιπόν η ποίηση...
είναι κάποιες φορές που συνειδητοποιείς τι ρόλο έχουν παίξει στην ψυχή σου, στη ζωή σου τα λόγια κάποιων, οι υπάρξεις κάποιων μεγάλων ανθρώπων και νοιώθεις τόσο τυχερός και τόσο ευγνώμων που απλά υπήρξαν, αλλά ταυτόχρονα τόσο μικρός...
Η Ποίηση ξεκινά από τα συναισθήματα μας και τελειώνει σ' αυτά.
Χίμαιρες λέξεις
στην εκκλησιά του τίποτα
ιερουργούν το παν.
Η ποίηση αναπόσπαστο κομμάτι της αγάπης και της καρδιάς,
στίχοι κόκκινοι που χρωματίζουν τις στιγμές μας!
Για όλους εκείνους λοιπόν μας έμαθαν να διαβάζουμε και έκαναν τον κόσμο μας πιο όμορφο!!
Υπέροχο!!!
-αυτό μόνο-
Γλυκιά Καληνύχτα ***
ντύνεται στροφές,
μα η ρομφαία της κοφτερότερη από το ατσάλι
χαμογελά, θλίβεται, οργίζεται
κρατά τη σκέψη
μέσα σε νύχτα
σε ήλιους και φεγγάρια.
Και εμείς πάλι σε αυτήν καταφεύγουμε
Όταν αποκαμωμένοι και πληγωμένοι
Αναζητούμε ένα καταφύγιο τόσο δικό μας
ιερουργεί και ιερουργείται
κι εμείς μύστες, πιστοί
μεταφέρει ιδέες
ματώνει και ματώνεται.
Μα από τα τραύματά της
Αναβλύζει το χρυσάφι
επιμένει ν' αντιστέκεται
οραματίζει κι οραματίζεται
περιπολώντας σε χίμαιρες
γράφει
Αγαπητή Σοφία, από τα πιό όμορφα που έχω διαβάσει για την ποίηση.... να είσαι καλά!
Πριπολώντας σε χίμαιρες σε έρημα τοπία γράφει.Σοφία σε δυο στίχους τα είπες όλα.Ναι έτσι κάνει ο ποιητής.
Όμορφα λόγια έγραψες ...
και σκέφτομαι καμιά φορά ..
τι τάχα κάνουμε άραγε όταν μαζεύουμε στις χούφτες λέξεις.
Μοιάζει σα να πασχίζουμε μέσα απ΄την άρθρωση κι από τους ήχους που κάνουν σαν ακουμπούν στα μάτια
και σαν προφέρονται,
να μοιραστούμε μερτικό φωτιάς και έντασης
και προσλαμβάνουσες του κόσμου ν ανταλλάξουμε ..
Να μοιραστούμε τη ζωή μας
πότε πορτοκάλι γλυκό
πότε πικρό κουκούτσι
και πότε δάκρυ αλμυρό
με τους μικρούς και τους φτωχούς στο πνεύμα
και πεινασμένους σαν κι εμάς τους ταπεινούς και αμετανόητους που μαθαμε το δρόμο μας να βρίσκουμε απ τα μικρά χαλίκια που πίσω άφησαν εκείνοι που μπροστά άνοιξαν δρόμους για έναν κόσμο 'άλλο'..
------
.. μ΄ακόμα ψάχνω, ψάχνω να τον βρώ ..κι ακόμα ψάχνω ..
μήπως σ αυτό το 'ψάξιμο' νάναι η ελπίδα τελικά ;
.. ποιός ξέρει;
Σ΄ευχαριστώ για τα λόγια σου, που γι 'αλλού' ταξιδεύουν
Μαρία Νικολάου
roadartist
Έλενα
and33
Χρίστος Σιψής
Anastasia
Μαργαρίτα
nikiplos
Yannis
Angel ^j^
Σας ευχαριστώ που οι λέξεις σας ενώθηκαν με τις λέξεις όλων αυτών που μας άνοιξαν δρόμους...
Υπάρχουν πολλές διασταυρούμενες μοναξιές
-λέει-
πάνω και κάτω
κι άλλες ανάμεσα αλλιώτικες ή όμοιες,
αναγκαστικές, επιβεβλημένες
ή σαν επιλεγμένες,
σαν ελεύθερες-διασταυρούμενες πάντα.
Όμως, βαθιά, στο κέντρο,
υπάρχει μόνον η μια μοναξιά-λέει
μια κούφια πολιτεία,
σχεδόν σφαιρική,
χωρίς καθόλου
πολύχρωμες ηλεκτρικές ρεκλάμες,
καταστήματα, μοτοσικλέτες,
μ' ένα λευκό, κενό,
ομιχλώδες φως, διακοπτόμενο
από σπινθήρες αγνώστων σηματοδοτήσεων.
Σ' αυτή την πόλη
κατοικούν από χρόνια οι ποιητές.
Βαδίζουν άηχα με σταυρωμένα χέρια,
θυμούνται αόριστα,
λησμονημένα γεγονότα, λέξεις, τοπία,
ετούτοι οι παρηγορητές του κόσμου,
οι πάντα απαρηγόρητοι,
κυνηγημένοι
απ' τα σκυλιά, τους ανθρώπους,
τους σκόρους, τα ποντίκια, τ' αστέρια,
κυνηγημένοι κι απ' τις ίδιες τους
τις ειπωμένες ή ανείπωτες λέξεις.
Γιάννης Ρίτσος
………………………………………………………………
άργησα λίγο,…
αλλά ξέρω ότι με συγχωρείς,…
άλλωστε, μακάρι η μέρα της ποίησης, να είναι κάθε μέρα,…
Καλησπέρα Σοφία
Δημοσίευση σχολίου