Λάμψεις μιας στιγμής

΄Εχω πάψει να περιμένω
σαν να μη περιμένω τίποτα πια
το σώμα παύει να θέλει
η καρδιά δεν αντιδρά
ερχόσουν από μακρυά
από κάποιους ανθισμένους τόπους
και σ΄έβρισκα εκεί
που οι συζητήσεις έκαναν διαδρομές
για να σε συναντήσω
αργά μα σταθερά μας θάμπωναν
οι λάμψεις των ματιών
και τότε χανόμασταν μαζί
βουλιάζαμε μέσα σε ματιές
που ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να βρει
ποια δύναμη τις ενεργοποιούσε
και μέναμε έτσι ακίνητοι, βουβοί
αιχμάλωτοι μιας κίνησης μυστικής
υπήρχε μόνο η αίσθηση
πως κάτι μεγάλο και δυνατό μας ωθούσε
σε μια κοινή πορεία προς την έξοδο
η αρμονία έχει τους νόμους της
τους ρυθμούς της
και μέσα εκεί παρασύρεις και παρασύρεσαι
ποτέ μου δεν έμαθα ότι οι άνθρωποι μ' αγαπούν
κι ούτε ποτέ μου μπόρεσα
να τους δείξω πόσο τους αγαπώ
η μοναξιά δεν έχει συγκεκριμένη μορφή
συγκεκριμένο πρόσωπο
είναι σαν ξέφωτο
στη μέση ενός δάσους
κουρνιάζω και περιμένω με συντροφιά
τον αέρα που αναπνέω
ο ήλιος δεν βγήκε ακόμα
ίσως και να είναι ο μόνος που περιμένω
να σβήσει με την λάμψη του
τα ίχνη μιας αφόρητης μοναξιάς
μεσ' το σκοτάδι
βλέπω το χώμα καφέ
καφέ και μαύρο
όπως ακριβώς και η καρδιά μου
ο ήλιος σηκώθηκε τελικά
η ζέστη του με τυλίγει
διώχνει τον πόνο
ξεθολώνει τη σκέψη
αρχίζω να λάμπω ανάμεσα σε γαλάζιους κυματισμούς
κι ύστερα να τρέμω
να καίγομαι από το πολύ φως
μέσα σε μια απέραντη σκιά.