που η σκέψη σου περιοδεύει
αφήνεις τους ίσκιους σου
τα βλέματτά σου σε κόκκινα στίγματα
σε βουβά πρόσωπα που κλαίνε μαζί σου
στους συντρόφους που τον θάνατο
καταδίκασαν κι έμειναν όρθιοι
πελεκώντας τις λέξεις
μια ακόμα ασφάλεια
η τραγική ασφάλεια της φυλακής σου
κι ο άνεμος που τινάζει
όλες τις σκέψεις
τ΄ανείπωτα λόγια της ψυχής
πούναι πιο δροσερά
κι απ' τα πιο δροσερά νερά
πάει καιρός που έπαψα νάμαι παιδί
έμεινε η γυναίκα
που δεν μπορεί πιέσεις να δεχθεί
που τίναξε τα πέπλα τ' ακριβά
των εύκολων συμβιβασμών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου