΄Ανθρωποι...μονάχοι...

΄Ιχνη πάνω σε τρυφερά χέρια
ίχνη σ' αθέατα χρώματα
σ' αθέατη μουσική
σε μιαν άλλη διάσταση αισθημάτων
εκεί όπου ακόμα και η απόλυτη ελευθερία
σ' εγκλωβίζει στης μοναξιάς τη σιωπή
έχοντας πάρει μέσα σου
την αρμονία του χρόνου
μεταθέτεις τη σκέψη σου
ηθελημένα σ' άλλους δρόμους
ταυτίζεσαι με τον οδηγό
δεν μπορείς να διασπασθείς
όσο κι αν αυτό επιβάλλεται
αγωνίζεσαι να διχασθείς συνειδητά
ανάμεσα στην καρδιά και στη λογική
μη μπορώντας ν' αντέξεις τους νόμους
και των δύο
απογυμνώνεσαι μα πάλι είσαι μόνος
κι είναι αυτή η ίδια η μνήμη
που δημιουργεί την ανάμνηση ενός παρελθόντος
που ανεπίγνωτα έχεις ζήσει
κι ας μην τόχεις ζήσει ποτέ
αόρατες σκιές σε ζώνουν τότε
προσπαθείς να κρατηθείς
και να μην καταδιώξεις το όνειρο
και την κρυφή επαφή πούχεις μαζί του
να μην παρασυρθείς στους ρυθμούς
που σε φέρνουνε πίσω
τότε που άλλαζες πρόσωπο
τότε που δεν υπήρχε πρόσωπο
παρά μόνο μορφή
κι αναζήτηση της αφηρημένης της έννοιας
σε χρόνο που μόνον εσύ θέλησες
με τα μάτια να καθορίσεις
αυτοπεριορίζεσαι τότε σε εικόνες
και λειτουργείς μέσα σ' αυτές
αλλάζεις ξαφνικά διακόπτεις
εικόνες - σιωπές
βυθίζεσαι τότε ξανά
σε μιαν άλλη σιωπή
στη σιωπή των αόριστων χρόνων...

Δεν υπάρχουν σχόλια: