Προσδοκίες

Σπρωγμένη
από τον παραλογισμό και την ασυναρτησία
δεν τόλμησα ποτέ να αυτοκαταδικαστώ
άραγε ήμουν ποτέ λεύτερη
με δυνατότητα επιλογής;
Θεωρητικά έχω ζήσει,
το ποινικό μου μητρώο είναι λευκό,
ληξιαρχικά δεν έχω ακόμα πεθάνει,
διχασμένη μέσα σε ενοχές
βλέπω συστήματα λαών κρεμασμένα,
αδιαπέραστα θωρακισμένα,
τίποτα καινούργιο,
πληκτικά φευγαλέα
χωρίς ν' αγγίζονται,
κι η επικοινωνία κάλπικη
σ' άγνωστη γλώσσα,
στη ρουλέτα ο φόβος,
χωρίς χώρο προσωπικό
συντροφεύουμε τις σκιές μας
προσδοκώντας αδιάκοπα
να γίνουν όλα κατανοητά...

Δεν υπάρχουν σχόλια: