Ροδάνθη

Το μαχαίρι του πόθου
χυμάει μ' ορμή μέσα στα στήθη μου,
κι εσύ παίζεις μαζί μου το παιχνίδι της λήθης
στέλνοντας σκουριασμένα τραγούδια,
μ' ένα ποτήρι ασκητικό κρασί,
χρονοτριβείς σε μάταιες ανασκοπήσεις,
μέσα σε βέβαιους καιρούς
ανασφαλής τριγυρνάς
σε μέρη που η πλημμύρα έκανε λίμνη,
σε δρόμους ειρωνικούς και γελοίους από τη λάσπη.
Το αίμα σου χύνεται
και συ ακόμα ανώφελα κι άσκοπα
εξακολουθείς να το δίνεις,
αινιγματικός μέσ' τη σιωπή,
ικετεύεις για μια βροχή ακόμα,
ψυχρός αναπολείς ερωτικούς σπασμούς.
Λες πώς έχω δίκιο
μα κι απόψε θαμπές είν' οι νύχτες σου
ξαναζείς μύθους
που οριστικά κι αμετάκλητα έχουνε λήξει
το φεγγάρι σου δείχνει τους ίσκους σου
κάνεις τραγούδι τις τύψεις.
Ξέρεις είναι αλήθεια,
πάντα αναζητάω τις τρικυμίες του πόθου σου.
Ροδάνθη τ' όνομα μου
και μούπαν πως το ξέχασες
"δύσκολο είναι", είπες
κι ωστόσο περιμένω ακόμα τη νύχτα,
για να πλησιάσω τα μάτια σου
και τα είδωλα να γκρεμίσω.

Δεν υπάρχουν σχόλια: